Na premierę „Trzeciego zamachu” Piotra Głuchowskiego czekałem z niecierpliwością. Bo o ile druga część trylogii była raczej przeciętna, to cały czas trzymało mnie napięcie po „Umarli tańczą„. A poza tym, skoro seria przygód Pruskiego ma się zamknąć właśnie na trzecim tomie, to szkoda by było nie sprawdzić co tam autor wymyślił (a wymyślił jak zawsze nieźle) i jak z tego wybrnął.
To jest zdecydowanie Dzieło. Jedno wielkie dzieło, choć składające się z wielu tomów. Ma ono rzesze fanów na całym świecie, jest ekranizowane, cytowane, omawiane, nagradzane. I wcale nie jest to coś Super-Mądrego-Z-Górnej-Półki. To literatura popularna, ale też mądra, zmuszająca do myślenia. I ciekawa. Mi poznanie Wallandera zajęło ponad rok. Nie dlatego, że było tego dużo. Bo wciąga to tak, że dwa weekendy i byłoby z głowy. Tylko, że lepiej jest to smakować.
Ostatnio natrafiłem na pewne bardzo długie zdanie. Wcale nie był to niemieckojęzyczny podręcznik projektowania układów scalonych; nie było to też wyliczenie owadów Puszczy Amazońskiej. Jest to fragment współczesnej książki sensacyjnej. Gotowi?
Dzisiaj kolejny zestaw. Specjalnie dla mężczyzn. Będą wojny, siłacze, bójki i broń w każdej postaci. Po prostu ostro i dla mężczyzn. A może i dla kobiet? Kto wie… Jedno jest pewne – jak zwykle nie będzie tu pozycji złych, nudnych, niewartościowych. I żadnego Paulo Coelho.
Kreatywność osób nadających nazwy podróbkom jest wprost zachwycająca. Adibas, Pmua, Somy… W zasadzie mogłoby być to wspaniałe gdyby nie fakt, że przeraża.
Jakby zatem nazwać podróbkę grishamowskiego „Raportu Pelikana”. Może „Aport Strusia”? Zapraszam zatem dalej, tam dowiecie się co to za podróbka poszła tym razem na warsztat.
„Nielegalni” oraz „Niewierni” Vincenta V. Severskiego są niewątpliwym przebojem ostatnich kilkunastu miesięcy. Dwa opasłe tomy, historia podbudowana doświadczeniem autora i osadzona w bliskich nam realiach. Do tego naprawdę skuteczny PR wydawcy. To jednak tylko owijacze. Co znajduje się jednak pomiędzy okładkami?
Jakiś czas temu zupełnym przypadkiem uświadomiłem sobie, że na mojej półce leżą dwie książki pod tym samym tytułem. I nie chodzi o to, że w szale zakupów nie uświadomiłem sobie, że kupuję „dubla”, lecz rzeczywiście dwie różne książki miały ten sam tytuł. Rewelacja żadna to nie jest, ale temat na interesujące porównanie – a i owszem. Bo oba tytuły są thrillerami, zahaczającymi o thriller korporacyjny, i obie są bardzo dobre. A na dokładkę – jedna jest hitem wydawniczym, druga zaś – trafiona za grosze w taniej książce. Zatem co mają nam do powiedzenia Michel Crespy i Jo Nesbø w „Łowcach głów”?
Jako, że powróciłem niedawno z urlopu – a był to urlop jak najbardziej leniwy i stacjonarny – należy się przegląd książek urlopowych. To znaczy – moich urlopowych. Wiadomo, że leniąc się na plaży, pod drzewem, w hotelu czy w namiocie – niekoniecznie sięgniemy po „Dzieła zebrane” Lenina czy inny tego typu kaliber. Wolimy raczej pozycje lekkie, łatwe i przyjemne – co oczywiście nie znaczy, że zadowoli nas byle chłam. Oto, co przeczytałem ja i jak wygląda poziom „holiday-friendly” tych pozycji.
Jak dawno mieliście po książce coś takiego, że nie mogliście zasnąć? Jak dawno temu trafiliście na tytuł, który czytaliście jak najszybciej tylko po to, żeby dowiedzieć się co będzie na następnej stronie? Kiedy ostatnio skończyliście książkę nie wiedząc, że czytacie ostatnią stronę i gorączkowo szukaliście kolejnych? Ja miałem tak właśnie teraz, dzięki Piotrowi Głuchowskiemu i jego kryminalnemu debiutowi „Umarli tańczą”.
