Science-nie-do-końca-fiction

To jest to, co tygryski lubią najbardziej. Postapokalipsa, eksperymenty, tajemnice i co nieco odrażających scen sensacyjnych. To wszystko zawiera album „Animal’z” Enki Bilala. Coś jednak nie do końca tu zagrało…

Trzeci Chabouté

Po fascynacji dwoma innymi komiksami Chabouté’a: „Samotnikiem” i „Czyśćcem” przeczytałem trzecie – i ostatnie już wydane w Polsce – jego dzieło: „Henri Désiré Landru”. Opis był bardzo zachęcający – jedna z wersji działalności właśnie Henri Désiré Landru – seryjnego mordercy z początków XX wieku.

Filozofia po francusku

Lektura drugiego albumu Chabouté’a – po „Samotniku” – poprzedzona było dużą nadzieją, a zakończyła się… absolutną satysfakcją. Rzadko to się zdarza, że duże nadzieje nie kończą się rozczarowaniem, dlatego też przygodę z „Czyścem” uważam za absolutnie udaną.

Awanturnicze obrazki

Tego było nam trzeba. Kolorowy, z akcją, wyrazistymi bohaterami, teorią spiskową i aferami – a do tego grubszy niż kilka stron. O czym mowa? O komiksie Jeana Van Hamme i Dany’ego „Historia bez bohatera” oraz „Dwadzieścia lat później”. Wspaniała rzecz, absolutnie warta swojej ceny i czasu na nią poświęconego.

O formie

Przerost formy nad treścią – ile to razy czyta się te słowa. Rozumiane oczywiście jako najgorsza obelga. Tym razem będzie inaczej. Tutaj będę wychwalał wybujałą formę, ciekawe rozwiązania wydawnicze, będę oceniał po okładce i zachwycał się obrazkami. Bo forma wcale nie jest mniej ważna od treści. A teraz ani słowa o treści, fabule i przesłaniu!

Proste nie znaczy gorsze

W ramach poznawania komiksu – o czym było już w Przeglądzie półki komiksowej – trafiłem między innymi na „Samotnika” Christophe’a Chabouté. Komiks opisywany przez wydawcę jako „dzieło opowiadające niemal wyłącznie obrazem”. Trochę mnie to na początku zaniepokoiło – czyżby kolejne „dzieło”, gdzie słowo nie dość że schodzi na dalszy plan, to ma zostać i zupełnie wyeliminowane?

Przegląd półki komiksowej

Z komiksami miałem niewielką styczność. Na dobre – bo nie licząc Kaczora Donalda i Spidermana – zacząłem je poznawać od dwutomowego „Persepolis” Marjane Satrapi. Później przyszła kolej na niewydaną w całości w Polsce serię „Y: ostatni z mężczyzn”. Później kilkuletnia przerwa i fascynacja od nowa. Na warsztat poszły „Aldebaran” i „Betelgeza” autorstwa Leo, rodzime „Dobić Dziada” i wielka nadzieja – marynistyczny „Reduktor prędkości” Blaina. Co zatem myślę po tym „komiksowym zestawie startowym”?