Proste nie znaczy gorsze

W ramach poznawania komiksu – o czym było już w Przeglądzie półki komiksowej – trafiłem między innymi na „Samotnika” Christophe’a Chabouté. Komiks opisywany przez wydawcę jako „dzieło opowiadające niemal wyłącznie obrazem”. Trochę mnie to na początku zaniepokoiło – czyżby kolejne „dzieło”, gdzie słowo nie dość że schodzi na dalszy plan, to ma zostać i zupełnie wyeliminowane?

Na szczęście moje obawy okazały się bezpodstawne. Chabouté wprawdzie w dużej mierze operuje tylko obrazem, jednak – o dziwo – wynik jest zaskakująco pozytywny. Nie ma się zresztą co dziwić, skoro „Samotnik” jest opowieścią o człowieku, który od urodzenia mieszka sam w latarni morskiej.

Ale tu rodzi się kolejne pytanie: czy opowieść o samotniku, czarnobiałe kolory, niewiele dialogów nie są składowymi książki najzwyczajniej nudnej? Nic z tych rzeczy. Tytułowy samotnik zyskuje przyjaciela – choć nawet go nie poznał. Poznaje świat, nie ruszając się z małej skalistej wysepki. I w końcu dorasta do odważnych decyzji. I o tym głównie jest ten komiks. Mimo że smutny w ogólnym wyrazie, to jednak z optymistycznym zakończeniem. Starzec nie jest tu uosobieniem stagnacji, a wręcz przeciwnie – młodzieńczej tęsknoty i realizacji marzeń.

Pozycja tego alzackiego autora jest zatem nie tylko opowiedzianą historią. Jest swoistym mini-traktatem filozoficznym o samotności, postrzeganiu świata, dojrzewaniu. I zmusza do myślenia – bardzo mocno.

„Samotnik” to pozycja nadzwyczaj dobra. Na pierwszy rzut oka wcale nie zachęca, jednak po zamknięciu ostatniej karty ocena diametralnie się zmienia. I chyba w tym tkwi właśnie kunszt.